وبلاگ خاتون کرد

   
به گزارش آفتاب دل، در کشور ما سالهای سال عزیز دردانه ایرانی یکه‌تاز خیابانها بود ! از شهر گرفته تا روستا هرجا که می‌رفتی غیر ممکن بود که پیکان را نبینی.    

    
شب هنگام که ستاره‌ها در آسمان چمشک می‌زدند، چهار چرخ ایرانی رؤیای خواب خیلی‌ها می‌شد. «خدایا میشه یک پیکان داشته باشم و با این آرزو به خواب می‌رفتند»
صبح که می‌شدفلان آقا با همان لُنگ کهنه‌اش چنان پیکان آلبالویی را برق می‌انداخت که انگار همین امروز از کمپانی بیرون آمده است.    
 
    
یادش بخیر! اون روزها آنقدر پیکان عزیز شده بود که خیلی‌ها زندگی مشترکشان را با بوق بوق‌های پیکان سفید رنگی آغاز می‌کردند که چراغ بنزی داشت.    
 
 

 
اون روزها عشق خیلی از جوانها ماشین دزدی بابا بود؛ همین که تیک‌ تیک آخرین ساعت شب به صدا در می‌آمد و چرت بابا سنگین می‌شد، پسربچه‌هایی که تازه پشت لبشان سبز شده بود، یواشکی سوئیچ پیکان را از داخل جیب بابا کش می‌رفتند و تخت گاز راهی کوچه و خیابان می‌شدند. صبح که می‌شد بابا تعجب می‌کرد، چطور باک ماشینش خالی شده؛ راستی که چه کیفی پیکان دزدی بابا داشت.    
 
    
کم‌کم پیکان نون‌بیار خانواده‌ها هم شد؛ مسافرکشی با پیکان و نان خوردن هزاران نفر از این خودرو «پربرکت» و البته ماشین پول آقای خودروساز!    

    
سه دهه بعد که همچنان تولید «ماشین پول» ایران خودرو با همان شکل و شمایل ادامه داشت، منتقدان بهانه‌گیری کردند که پیکان هوای شهرها را خاکستری کرده، بنزین را غارت و دلارهای نفتی را عین آب می‌خورد.    

    
البته این تمام داستان نبود، زیرا سر و کله ماشینهای جور واجور فرنگی هم در بازار پیدا شد؛ حالا حضور خودروهای رنگارنگ اروپایی چهره خیابانها و شهرها را عوض کرده و انگار پیکان قصه ما، در میان این همه ماشینهای خارجی گم شده بود.    

    
تب انتقادها بازهم تند شد. پیچ تلویزیون را که باز می‌کردی پر بود از بد و بیراه گفتن به پیکان بیچاره؛ روزنامه را هم که نگو، انگار شکاری بهتر از «دردانه ایرانی» پیدا نکرده بودند و بدین‌ترتیب شمارش معکوس برای مرگ پیکان، اسطوره صنعت خودروی ایران آغاز شد، پنج، چهار، سه، دو، یک.    

    
تولید پیکان پس از حدود چهل سال سرانجام برچیده می‌شود، باورش سخت بود، اما این خبری جنجالی بود که در ویترین روزنامه‌ها در پایان سال‌83 حسابی خودنمایی می‌کرد.    

    
سرانجام پس از حرف و حدیثهای فراوان تولید پیکان؛ بعد از سالها در روز یکشنبه 25‌اردیبهشت‌84 متوقف و آخرین پیکان تولیدی با شماره‌2295095 به موزه فرستاده شد.    

 

  
جهانگیری در آن زمان که در طول صدارتش به وزیر خودرو معرف شده بود، در برابر صدها دوربین با لبخندی روی لب، روی آخرین پیکان نوشت:«پیکان ارابه‌ای بود که صنعت خودرو بر دوش آن شکل گرفت و امروز به موزه می‌رود تا نظاره‌گر اعتلای این صنعت باشد»    

    
اگرچه در مراسم وداع، حسی از جنس «خاطره» حاکم بود، اما با خارج شدن آخرین پیکان حاضران غریو شادی سردادند و سپس پارچه‌ای با نوشته خداحافظ پیکان روی آن کشیدند تا احتضار این خودروی 38‌ساله تجسمی نمادین بگیرد، اما پیکان آن شب در موزه ایران خودرو خواب دید؛ خواب فلان آقا که حالا ماشین شاسی‌بلند چشم‌بادامی‌ها را سوار می‌شود!    

  

یادمان باشد زمانی که ماشین هایی نو به بازار می آید و روزها و سالها گذشته و درست زمانی که همه دردانه ایرانی را فراموش کرده اند ؛ شاید همین پیکان حالا نان درآور بسیاری از خانواده ها شده است خانواده هایی که با اینکه رنگ به چهره ی دردانه پیکان گذشته شان نمانده اما درآمد و خرجیشان با همین ماشین 38 سال سابقه می گذرد .
انتهای پیام/